Mijn weg (De Zenne)

Mijn weg (de Zenne)

Eeuwen lag ik open
De trots van doorkliefd aardeland
Veel viel er niet te kopen
In die ongerepte pastorale mand

Ontving ik mijn buren, de stenen
En werd oever van de stad
Waar ketten met lange tenen
Me gebruikten als ochtendbad

Goot waarin de Mens’ schoot
Het schuiven van geuren
Bloot, badend, wassende kloot
Biddend opdat de pest mijn vocht niet zou kleuren

Daarom bedekten ze mijn gleuf
En het licht van de hemel
Doofde de ziel in mijn sleuf
Alleen ik weet: ze schoten een kemel

Gekiste eeuwling ben ik, geborgen onder bruggen
Draai ik me in bochten bij nacht
In het rijk van uilen, ratten en muggen
Weggestroomd mijn heldere pracht

Sta me toe te dromen
Vanonder bomen, kelders en kassei
Voel ik geweten stromen
Ik ben de afdruk van jullie getij